Το γερμανικό υποβρύχιο U-133 βυθίστηκε αύτανδρο το 1942 λίγα μέτρα από το Κερί του Τούρλου

Η τρίτη και τελευταία πολεμική περιπολία του υποβρυχίου U-133, ξεκίνησε στις έξι το απόγευμα της 14ης Μαρτίου 1942. Μετά από μια μικρή αποχαιρετιστήρια τελετή στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, με παρόντα τον διοικητή του 23ου Στολίσκου Υποβρυχίων υποπλοίαρχο Fritz Frauenheim, το ανθυποβρυχιακό φράγμα της βάσης άνοιξε και το U-133 εξήλθε με κατεύθυνση την Ψυτάλλεια και τον Πειραιά. 

Στο υποβρύχιο επέβαιναν πέρα από τον κυβερνήτη ανθυποπλοίαρχο Eberhard Mohr, τον Α ́ αξιωματικό ανθυποπλοίαρχο Harald Preuss, τον Β ́ αξιωματικό σημαιοφόρο Hans-Joachim Schale και τον αρχιμηχανικό σημαιοφόρο Eugen Pöhlmann, ακόμα 41 άνδρες, 45 εν συνόλω άτομα, εκ των οποίων οι περισσότεροι πλησίαζαν ηλικιακά τα 25 χρόνια ζωής. 

Μετά την παράκαμψη της Κυνόσουρας και της Ψυτάλλειας, το υποβρύχιο ακολούθησε νοτιοανατολική πορεία, προς το ακρωτήριο Τούρλος, με σκοπό να περάσει την δίοδο του ναρκοπεδίου Τούρλου-Φλεβών. Η δίοδος αυτή βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον Τούρλο και προστατευόταν από τα πυροβόλα της 1ης Ίλης της γερμανικής Παράκτιας Πυροβολαρχίας 603, η οποία είχε διοικητή της τον έφεδρο υπολοχαγό και τότε φρούραρχο της Αίγινας Fritz Wienecke. 

Το ίδιο διάστημα η γερμανική Ναυτική ∆ιοίκηση Αττικής είχε διατάξει, μετά από πληροφορίες για εμφάνιση συμμαχικού υποβρυχίου στον Σαρωνικό, τις ακταιωρούς 12 V 9 και 12 V 10, του 12ου Παράκτιου Αμυντικού Στολίσκου Αττικής, να κατευθυνθούν από την περιοχή των Φλεβών, όπου εκτελούσαν περιπολία, προς τον Τούρλο, με σκοπό να συνοδεύσουν το U-133 μετά την έξοδο του από τον ναρκοπέδιο και να το προστατεύσουν από τυχών επίθεση μέχρι τα Τσελεβίνια. 

Οι ακταιωροί 12 V 9 και 12 V 10 έφθασαν στην περιοχή του Τούρλου στις έξι το απόγευμα, την ώρα ακριβώς που απέπλεε το U-133 από την Σαλαμίνα. Παραμένοντας σταθερά από την εξωτερική πλευρά του ναρκοπεδίου και πραγματοποιώντας ανθυποβρυχιακή περιπολία, κατευθύνθηκαν με χαμηλή ταχύτητα προς τα νότια του Τούρλου, περιμένοντας εκεί, σε απόσταση ενάμισι ναυτικού μιλίου από την δίοδο του ναρκοπεδίου, την έλευση του υποβρυχίου που έπρεπε να συνοδεύσουν. 

Στις έξι και 55 πρώτα λεπτά το U- 133, ταξιδεύοντας στην επιφάνεια, πλησίασε την Αίγινα και βρισκόμενο σε απόσταση ενάμιση περίπου ναυτικού μιλίου ανατολικά του Τούρλου, έγινε ορατό από την σκοπιά της 1ης Ίλης της Παράκτιας Πυροβολαρχίας 603. 

∆ύο λεπτά αργότερα, στις έξι και 57 πρώτα, η προαναφερόμενη σκοπιά του Τούρλου διαπίστωσε μια έκρηξη με έκλαμψη, στο σημείο που είχε εντοπιστεί το υποβρύχιο. Αμέσως μετά την έκρηξη το U-133 είχε εξαφανισθεί από την επιφάνεια του νερού. 

Το υποβρύχιο είχε βυθιστεί αύτανδρο, σε διάστημα λίγων λεπτών, μετά από πρόσκρουσή του σε νάρκη του παλιού ελληνικού ναρκοπεδίου Τούρλου-Φλεβών. Αυτή ήταν η τρίτη και τελευταία περιπολία του γερμανικού υποβρυχίου U-133 η οποία διήρκεσε μια περίπου ώρα. 

Σύμφωνα με τις φειδωλές πληροφορίες που προσφέρουν τα γερμανικά πολεμικά ημερολόγια, καθώς ο φάκελος U-133 της ∆ιοίκησης Υποβρυχίων Μεσογείου δεν έχει μέχρι στιγμής βρεθεί και θεωρείται χαμένος, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η τελευταία πολεμική περιπολία του U-133 δεν είχε κανέναν άλλον στόχο πέρα από αυτόν που είχε διεκπεραιώσει και κατά την δεύτερη περιπολία του, την διακοπή της συμμαχικής βοήθειας προς το Tobruk. 

Η πτώση του Tobruk αποτελούσε, το διάστημα αυτό, την προϋπόθεση για την συνέχιση της γερμανικής επίθεσης η οποία είχε σαν άμεσο στόχο τον έλεγχο της Κυρηναϊκής και κατ ́ επέκταση των πετρελαίων της ευρύτερης περιοχής, των τόσο σημαντικών για την κινητικότητα του γερμανικού στρατού και την με αυτή συνδεόμενη έκβαση του πολέμου. wreckhistory.com/u-133

Το ναυαγισμένο γερμανικό υποβρύχιο U-133 που το κουφάρι του μαζί με το πλήρωμα του, βρίσκεται στα 75 μέτρα λίγο πιο πέρα από την άκρα Κερί του Τούρλου. 

During the Second World War one of the main weapons that contributed significantly and irreversibly in armed operations, largely defining the evolution and outcome of the war, was the submarine. Of all the naval officers, the one that gave particular attention to the technical development and high production of this weapon, even well before the war began, was the commander of the German Navy, the Kriegsmarine, Admiral Karl Donitz in 1936. Donitz, who during World War I initially served in the light cruiser S.M.S. BRESLAU and then on the U-39 and UC-25 submarines, he knew from his own experience the efficiency and capabilities of the submarines, which had been tested with great success and unprecedented results during the First World War. In 1935, after the rejection from the German side, and with the simultaneous British tolerance of the Treaty of Versailles, nationalist Socialist Germany unilaterally recognized its right to establish a direct and powerful military armament program. The submarines, whose responsibility was taken over by Karl Donitz durring this time, were among the weapons whose production was top priority. Subsequently was then placed as the General Commander of the Submarines from 1936, (German Befehlshaber der U-Boote). Donitz – who served as the supreme commander of submarines throughout World War II and contributed to the development of the German submarine weapon in all seas of the world and on all the maritime fronts – was a fanatic proponent of submarines. He was absolutely convinced that the victory of the German arms would only come as a result of the underwater German supremacy. The first major submerged warfare, which arose immediately after World War II, was in September 1939. It was the so-called "Battle of the Atlantic" in which the submarines were the most aggressive combat medium of the German Navy. The Kriegsmarine Supreme Maritime Administration's overarching goal throughout the Atlantic Battle was the isolation and maritime exclusion of Britain, resulting in the internal and external collapse of military, political and social structures and balances, which would immediately weaken the British Empire, leading her to the much-needed, defeat for the Germans. It was a tactic which in exactly the same way was successfully tested during the First World War. The import of commodities and raw materials from overseas countries, on which the economic existence of Britain was based and supported, was the Achilles heel of the British island in both world wars. The German submarines, which during the Battle of the Atlantic Ocean sank more than 4,000 ships, a total tonnage of 14.3 million tonnes – among them some 400 Greek merchant steamships – were the spearhead of the German war machine at sea. Attempted to put the British Empire under extreme pressure, cutting off her supply roots in the Atlantic. In the Battle of the Atlantic, which lasted throughout the war, the submarine U-133 carried out two sea patrols in the northern and central Atlantic and took part as one of the hundreds of German submarines. From the winter of 1941, immediately after the fall of France grafasdiving.gr